OKRES PRZYGOTOWANIA
W tym czasie dziewczęta nawiązują kontakt, znajomości z siostrami, ze wspólnotami i z Postulatem. Jest to okres poznania drogi życia przygotowanej przez Boga.
Postulantka uczestniczy w życiu wspólnoty, w modlitwie, życiu braterskim i w pracy apostolskiej poznając styl bycia i służby Urszulanki. W tym okresie formacji młoda dziewczyna poznaje siebie i sprawdza, czy życie Urszulanki i jej służba odpowiadają głosowi Boga skierowanemu do niej.
To okres „pustyni”, w którym Nowicjuszka jeszcze bardziej pogłębia swoją miłość do Jezusa Chrystusa.
W nowicjacie sprawdza się i utwierdza pragnienie pójścia za Chrystusem i służenia tylko Jemu. Po dwuletnim przygotowaniu nowicjuszka składa pierwszą progesją zakonną - ślub: czystości – ubóstwa – posłuszeństwa, którą ponawia co roku.
Młoda Siostra kontynuuje swoją formację zakonną, osobową i zawodową. Przygotowuje się jeszcze bardziej do życia Oblubienicy Chrystusa jako kobiety, wychowawczyni, służebnicy Pańskiej działającej we wspólnocie, uczy się również łączyć kontemplację z pracą. Po okresie sześciu lat Junioratu całkowicie poświęca się Jezusowi porzez śluby wieczyste.
WIECZYSTA PROFESJA
- siostry
Katarzyny Lachowskiej
(Nurzec – Stacja,
26 sierpnia 2017r.)
- siostry
Marzeny Jakonowicz
(Legionowo,
27 sierpnia 2017r.)
"Powołał mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię"
26 sierpnia 2017r., w Uroczystość Matki Boskiej Częstochowskiej siostra Katarzyna Lachowska złożyła wieczystą profesję zakonną, podczas uroczystej Eucharystii koncelebrowanej pod przewodnictwem J.E. ks. biskupa drohiczyńskiego Tadeusza Pikusa w kościele parafialnym w Nurcu – Stacji, gdzie od ponad 22 lat Siostry Urszulanki posługują w Polsce.
Podczas swojej homilii, ks. bp przywołał słowa ks. Franciszka Della Madonna - założyciela Zgromadzenia Sióstr Urszulanek: "Urszulanka jest jak drogocenna muszla, powinna być zawsze otwarta, aby przyjąć krople rosy niebiańskiej i przemieniać je w drogocenne dzieła miłości." Podkreślił, że nieodłącznym elementem życia zakonnego sióstr urszulanek jest wychowanie i niesienie pomocy drugiemu człowiekowi w misji wychowawczej. Wspomniał również, że w przyszłym roku Zgromadzenie Sióstr Urszulanek z Gandino będzie obchodzić jubileusz 200 – lecia istnienia.
Siostra Katarzyna złożyła Wieczystą Profesję na ręce Przełożonej Generalnej Matki M. Raffaelli Pedrini, składając ślub czystości, ubóstwa i posłuszeństwa na całe życie.
Dnia 27 sierpnia 2017r. w parafii pod wezwaniem św. Jana Kantego w Legionowie - odbyła się Wieczysta Profesja s. M. Marzeny Jakonowicz ze Zgromadzenia Sióstr Urszulanek N.M.P. z Gandino.
Siostra Marzena z wielką miłością i przekonaniem potwierdzającym świadomość swojego wyboru, wypowiedziała swoje "tak" Panu Bogu. Owo „tak” zawarło się w motcie:
„Teraz zaś już nie ja żyję,
lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20).
Poświeciła tym samym całe swoje życie na wyłączną Jego służbę, wierząc, jak śpiewał Psalmista, że: „Jego łaska trwa po wszystkie wieki”.
Uroczystej Mszy świętej przewodniczył J.E. ks. Biskup Marek Solarczyk, który w homilii powiedział: „Prorok Izajasz przypomina i uświadamia nam, iż Pan Bóg staje przed człowiekiem w różnych momentach i etapach jego życia i mówi: Oto Ja zawierzam tobie moje dary i moje dziedzictwo”.
Uroczystość związana ze złożeniem przez s. Marzenę Wieczystej Profesji, była wyjątkowym dowodem łaski Boga dla Zgromadzenia i całej wspólnoty parafialnej.
W Niedzielę 14 września 2014 roku, siostra Katarzyna Szymańska złożyła Bogu na zawsze ślub czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Konsekracja Bogu to zawarcie z Nim wiecznego Przymierza, wieczystej więzi.
To wielkie wydarzenie zmienia historię życia tej, która chce na zawsze poswięcić się Bogu słuchając Jego Słowa i iść za Jego Słowem każdego dnia.
“To nie wyście mnie wybrali, ale Ja was wybrałem”(J. 15, 16).
Ta więź ponagla nas do tego, abyśmy całe siebie oddały Umiłowanemu i to życie wypełniały Nim, aż do wyznania ze świętym Pawłem iż "nie żyję już ja lecz to On żyje we mnie".
Zycie Urszulanki to życie w prostocie, służbie i poświęceniu się Bogu poprzez troskę o każdego człowieka napotkaniego na swojej drodze życia w misji wychowawczej.
Siotra Małgorzata Koczewska złożyła śluby wieczyste na ręce matki Generalnej s. M. Carlity Nicoli w swojej rodzinne parafii – w Grodzisku.
Uroczystości przewodniczył biskup łomżyński - senior - Stanisław Stefanek.
W wygłoszonej, podczas Eucharystii homilii, powiedział, że śluby zakonne wpisują się w doskonały sposób w wypełnienie programu chrztu świętego. Ich celem jest bowiem uświęcenie człowieka, przyjęcie Bożych łask w ramach programu doktryny zakonnej oraz konkretna posługa w miejscu i czasie. Posługa sióstr zakonnych jest bliżej ludzi i ich codziennych problemów…
„Nie lękaj się, bo cię wykupiłem,
Wezwałem cię po imieniu:
tyś moja...
Nie lękaj się, bo jestem z tobą!” (Iz. 43, 1-5)
Dnia 19 października 2008 r. w Katedrze Drohiczyńskiej odbyła się wieczysta Profesja zakonna siostry Marii Edyty Gawrysiuk, Urszulanki Niepokalanej Maryi Panny z Gandino. Siostra Edyta jest pierwszą Polką, która złożyła wieczystą Profesję w Zakonie Urszulanek.
Zgromadzenie, w którym zdecydowała się na zawsze służyć Panu jest pochodzenia włoskiego, które zostało założone w 1818 r. przez sługę Bożego ks. Franciszka Della Madonna, ówczesnego Proboszcza Gandino. Siostry Urszulanki goszczą na ziemi polskiej w diecezji drohiczyńskiej od 1995 roku. Urszulańska tożsamość charyzmatyczna cechuje się wychowaniem. Wychowanie to przejawia się we “współczuciu” Jezusa, który pochylał się nad każdym człowiekiem i troszczył się o niego. Na wzór Chrystusa także i Urszulanka troszczy się o każdego brata i każdą siostrę, „by dojść razem do jedności wiary w Chrystusie, człowieku doskonałym” (Ef. 4,13) i tak jak Chrystus staje się posłuszna woli Ojca, przyjmując postać służebnicy, tzn. Służebnicy Słowa, Służebnicy Krzyża i Służebnicy Misji. W szczególny sposób Niepokalana Maryja jest jej przykładem, gdyż z każdym dniem staje się Matką dla wszystkich ludzi: Maryją w Kościele dzisiaj. Właśnie w ten oto sposób siostra Edyta chce naśladować Chrystusa, w misji wychowawczej do której On ją powołuje.
Uroczystej Mszy świętej przewodniczył J.E. ks. Biskup Antoni Pacyfik Dydycz. Był to wzniosły moment zarówno dla Zgromadzenia jak i wspólnoty drohiczyńskiej, gdyż taka Uroczystość po raz pierwszy mała miejsce w Katedrze.
Ksiądz Biskup w homilii wygłoszonej podczas Mszy świętej nawiązywał do czytań z liturgii obranych przez siostrę Edytę: „... drogi jesteś w moich oczach, nabrałeś wartości i Ja cię miłuję, (...). Nie lękaj się, bo jestem z tobą” (Iz. 43,1-5a). Ksiądz Biskup podkreślał zatroskanie Boże o każdą i każdego z nas. „To zatroskanie - mówił - jest dziwne, przecież Pan Bóg stworzył człowieka na obraz swój i swoje podobieństwo. Powinno być więc czymś naturalnym ze strony człowieka, aby pamiętał o tym i żył pełnią bliskości Boga”. Dzieje się to dlatego, że grzech pierworodny osłabił ludzką pamięć i zniekształcił wolę człowieka. Ale Bóg nie opuszcza człowieka, posyła swego Syna, a przed Nim proroków, zachęcając ludzi do wytrwania w dobrym. „Chrystus Pan swoją miłością, tak wyrazistą na krzyżu zdobył nas (...) nie wystarczy więc iść w stronę Chrystusa, czy za Chrystusem, należy pędzić z całych sił [św. Paweł w drugim czytaniu do Filipian 3, 8-14]. Pawłowy pęd za Chrystusem różne może przyjmować formy. Pójście za Chrystusem – nawiązuje ks. Biskup do Encykliki Jana Pawla II „Veritatis splendor” – nie jest zewnętrznym naśladownictwem, gdyż dotyka samej głębi wnętrza człowieka. Być uczniem Chrystusa znaczy upodobnić się do Niego, który stał się sługą aż do ofiarowania siebie na krzyżu”. A więc Chrystus domaga się od człowieka naśladowania Go, wybierając drogę miłości (Ewangelia J. J 15,9-17), co oznacza oddanie siebie bez reszty braciom dla miłości Boga. Mówił dalej ks. Biskup: „Tu nie chodzi o jakąś miłość oderwaną (...). Tu chodzi o miłość nam najbliższą, abyśmy się wzajemnie miłowali. Nie przeskakujmy tych słów. Mamy się miłować nawzajem, a więc z najbliższymi, a więc w rzeczywistości konkretnej, a więc bez czekania na okazję”. Ksiądz Biskup kontynuując mówił jak jest trudno dzisiaj i zawsze było o tę wzajemność. Dlatego Kościół staje wobec tego problemu, którego interwencji owocem są różne formy życia konsekrowanego, wzór wzajemności i braterskiej miłości. „A ponieważ miłość jest czymś dynamicznym”, - mówi - to i wiele jest form życia konsekrowanego i jedną z takich form jest Zgromadzenie Sióstr Urszulanek N.M.P. z Gandino. Kontynuuje: „Gandino nie ma w sobie wiele ani z Mediolanu, ani z Rzymu. Jest swoją wielkością bardzo podobne do Betlejem sprzed wieków, a do Drohiczyna czy Nurca w obecnych czasach. Ale Gandino ofiarowało stajenkę, miejsce dla Chrystusa, tego samego, który narodził się w Betlejem i który pragnie wciąż się rodzić. Czeka na nasze zaproszenie, czeka na takie miejsce, czeka na tych, którzy by Go przyjęli. W Gandino znalazło się miejsce, znaleźli się Założyciele. A dzisiaj włoskie Gandino przeniosło się do nas. (...) Któż bowiem mógł przypuszczać piętnaście lat temu, że na naszym Podlasiu pojawi się wspólnota zakonna Sióstr Urszulanek z Gandino? A jednak tak się stało i Bogu niech będą dzięki za to”.
Na zakończenie ks. Biskup skierował do wszystkich następujące słowa: „A my wszyscy tutaj zgromadzeni weźmy do serca i to głęboko apel Jana Pawła II: «Nie lękajcie się świętości! Nie lękajcie się być świętymi! Uczyńcie nowe tysiąclecie erą ludzi świętych!» Niech świętość zagości w nas i wśród nas, niech rozprzestrzeni się na Podlasiu, we Włoszech, w Polsce, w Etiopii, w Erytrei, wszędzie”.
Siostry Urszulanki dziękują wszystkim za wspólną modlitwę.
