Św. Aniela Merici
Aniela Merici urodziła się ok. 1474 roku w Desenzano nad jeziorem Garda Włochy). Rodzice, ojciec – Jan i matka – Katarzyna starali się, aby ich dzieci wychowywały się w religijnej atmosferze. Dlatego też już od dzieciństwa życie Anieli było wypełnione modlitwą i pokutą. Miała czwórkę rodzeństwa, jednak wcześnie straciła rodziców i ukochaną siostrę. Po ich śmierci przez kilka lat przebywała u rodziny swojej matki w Salò. Później wróciła do odzinnego miasta i wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Franciszka i tam przez dwadzieścia lat prowadziła ukryte życie wypełnione: modlitwą, postem, umartwieniem i pracą. Następnie w wieku czterdziestu lat udała się do Bresci i działała w ruchu pod nazwą del Divino Amore (Bożej miłości). Jego członkowie dążyli do religijnego odrodzenia
społeczeństwa.
Bardzo szybko rozszerzył się on na inne miasta. Organizowano tam: modlitewne spotkania, duchowe rozmowy, odwiedzano szpitale, zakładano przytułki dla sierot oraz szkoły dla ubogiej młodzieży. Duszą tego ruchu była Aniela Merici. Jej głęboka wiara wyrażona w modlitwiei postawie życiowej sprawiła, iż była jak „ogień i płomień miłości”. Aniela pragnęła upodobnić się do Chrystusa poprzez: pokutę, posłuszeństwo, ubogie życie i wyrzeczenie się ziemskich dóbr, aby być całkowicie wolną i móc służyć tylko MIŁOŚCI.
Sława jej świętości rosła z dnia na dzień. Cała elita miasta schodziła się do jej ubogiej izby przy kościele św. Afry, aby prosić o wszelkie łaski. Ludzie odwiedzali ją od rana do wieczora i to nie tylko liczni zakonnicy i inne osoby pobożne, ale również tłumy ludzi z różnych stron kraju i prosili ją o radę. Niektórzy z nich pragnęli zmienić swoje życie, inni szukali u niej pocieszenia w cierpieniu, a jeszcze inni prosili o pomoc w kłopotach rodzinnych. Aniela posiadała niesamowity dar zaprowadzania pokoju między ludźmi. Dlatego też nazywano ją „Suor Madre”, czyli „Siostra Matka”. Zafascynowana osobą św. Urszuli założyła Towarzystwo św. Urszuli, które później dało początek wielu Zgromadzeniom Sióstr Urszulanek. Ciągle miała w pamięci wizję, w której ujrzała otwarte niebo i przemarsz Dziewic. Aniela ułożyła regułę, którą w 1544 roku zatwierdził papież Paweł V. Kiedy jej dzieło zostało umocnione, zmarła ze spokojnym serca 27 stycznia 1540 roku. W jej testamencie czytamy: „teraz żyję pełniej niż wówczas, kiedy Siostry patrzyły na mnie oczami ciała, lepiej je widzę i znam, więcej też mogę i bardziej pragnę im pomóc, jestem ciągle wśród nich z Tym, który mnie miłuje, a raczej z Tym, który miłuje nas wszystkie”.
Pochowano ją w kościele św. Afry, gdzie do dnia dzisiejszego spoczywa w kryształowej trumnie na ołtarzu poświęconym jej czci. Ciało św. Anieli kilkakrotnie w ciągu wieków było ekshumowane i ku wielkiemu zdumieniu świadków, zawsze znajdowane było w stanie nienaruszonym, nie uległo rozkładowi, cały czas zachowywało elastyczność.
Ostatnią ekshumację przeprowadzono 28 maja 1907 roku.
Po szczegółowych badaniach sporządzono raport, w którym czytamy: „...gdy czcigodne szczątki św. Anieli Merici wyjęte zostały z urny, ciało prezentowało się zachwycająco dobrze zachowane i nienaruszone, bez pomocy żadnych chemicznych środków konserwujących...”. Dzisiaj jej ciało pociemniało, ale nadal jest w bardzo dobrym stanie.
W niedługim czasie po jej śmierci nastąpił niezwykle dynamiczny rozwój Zgromadzeń Sióstr Urszulanek. Były one czymś zupełnie nowym w Kościele katolickim, ponieważ zgodnie z myślą ich założycielki wychodziły one do ludzi.
Tak więc św. Aniela dała początek ogromnej liczbie rodzin zakon-nych „czynnych”.
Beatyfikacja Anieli Merici odbyła się w 1788 roku, a jej kanonizacja w 1807 roku.
Św. Urszula
Istnieje kilka legend, które ukazują życie i męczeńską śmierć Urszuli. Jedna z nich mówi, iż był ona córką króla Bretanii. Kiedy ojciec chciał wydać ją za pewnego księcia, Urszula poprosiła o czas do zastanowienia i postanowiła odbyć pielgrzymkę do Rzymu. Towarzyszyło jej 10 panien. W drodze powrotnej zatrzymały się one w Kolonii i tam zostały zamordowane, ponieważ Urszula odrzuciła oświadczyny zakochanego w niej władcy Hunów. W miejscu, gdzie zostały pochowane wybudowano kościół świętej Urszuli, a teraz znajduje się tam Bazylika Jej imienia. Św. Urszula została patronką Kolonii, a w jego Herbie widnieje jedenaście płomieni jako symbol jedenastu męczennic. W Bazylice znajdują się Jej relikwie, a także jest tam wiele symboli, które świadczą o jeje wielkim kulcie.Prowadzone po wojnie wykopaliska w kościele św. Urszuli w Kolonii potwierdziły dane napisu, odsłaniając pozostałości bazyliki z ok. 315 r., a więc zbudowanej natychmiast po ustaniu prześladowań chrześcijan w Imperium Rzymskim. Świadectwem ciągłości kultu są odkryte przez archeologów, wznoszone stale w tym samym miejscu świątynie z następnych wieków, aż do istniejącej dziś romańsko-gotyckiej, budowanej od XII do XI.
SŁUŻEBNICE BOŻE
Matka Gesuina i Matka Dositea
Matka Gesuina Seghezzi urodziła się 18 lutego 1882 roku w Premolo (Włochy). Kiedy miała dwanaście lat poświeciła swoją czystość Bogu przez Maryję Niepokalaną i ofiarowała swoje życie Jezusowi Ukrzyżowanemu.
W 1903 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Urszulanek N.M.P z Gandino, aby pokornie i z oddaniem służyć Bogu. Jej życie duchowe charakteryzował głęboki pokój, wyrażający się w pracy i chrześcijańskiej radości ze wszystkiego co ją spotykało.
Potrafiła odkrywać i wyzwalać w sobie i w innych coraz głębsze pragnienie autentycznego życia bardzo blisko Jezusa. Wzbudzała zaufanie, nadzieję i męstwo we wszystkich, z którymi rozmawiała. Umiała budować głębokie relacje z siostrami i świeckimi. Przez wiele lat pracowała jako kucharka w różnych wspólnotach Zgromadzenia. Po czym została Mistrzynią Nowicjatu, Wikarią Generalną, a następnie sprawowała funkcję Przełożonej Generalnej.
Matka Gesuina z radością wypełniała w swoim życiu polecenie Założyciela, aby służyć innym ludziom z miłością, pokorą, ofiarą i prostotą. Głęboko wierzyła w moc modlitwy, mówiła iż: „z modlitwą wszystko się przezwycięży”. Bardzo bliscy byli jej sercu ludzie potrzebujący pomocy duchowej jak i materialnej, była mistrzynią życia ewangelicznego. Kochała Kościół, modliła się wiele o święte i liczne powołania kapłańskie i zakonne. Jest wzorem życia wewnętrznego i życia we wspólnocie.
Zmarła 30 marca 1963 roku w Bergamo.
Matka Dositea Bottani urodziła się 31 maja 1896 roku w Pianca di S. Giovanni Bianco (Włochy). Wychowywała się w rodzinie bogatej w wartości chrześcijańskie. Już od dzieciństwa była otwarta na życie i innych ludzi. Z entuzjazmem podchodziła do wielkich ideałów, już w kolegium nauczycielskim oświadczyła: „zamierzam mój Boże, zostać świętą”.
W 1913 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Urszulanek i studiowała w Instytucie Nauczycielskim. Wszyscy kochali ją i chcieli naśladować, ponieważ była osobą bardzo żywą, energiczną, miała piękny pociągający uśmiech.
W 1919 roku otrzymała dyplom nauczycielki, przywdziała habit zakonny i przybrała także imię siostry Dositei Eucharystycznej. Świadczyło to o jej wielkiej miłości do Eucharystii. W czasie swojej formacji przebywała u boku Matki M. Gesuiny Seghezzi.
Od 1929 roku Matka Dositea była Sekretarką Generalną, Radną, Wikarią, a od 1952 roku Przłożoną Generalną. Wcielała w życie wskazania Soboru Watykańskiego II dotyczące konieczności odrodzenia Zgromadzeń żeńskich.
Często powtarzała swoim siostrom: „z wielką miłością ofiarujcie Chrystusowi wasze cierpienia ciała i duszy, aby On zjednoczył je ze swoimi. Nie martwcie się o zapłatę, o to zatroszczy się Dobry Bóg. Czyńcie wszystko dla miłości. Według duchowości Matki Dositei Siostry Urszulanki powinny być w Kościele jak Matki, na wzór Maryi, Matki Kościoła. Często mówiła swoim siostrom: „Kościół pragnie, abyście były jak Maryja, dlatego zawsze i wszędzie powinniście Ją uobecniać”.
Obraz jej słodkiego, olśniewającego uśmiechu na długo pozostawał w pamięci osób, które z nią rozmawiały. Po spotkaniu z Matką Dositeą ludzie doznawali głębokiego pokoju serca. Jedna z jej wychowanek wspominała: „Siostra Dositea była piękna, ale kiedy mówiła była jeszcze piękniejsza, ponieważ odsłaniała całe bogactwo swej duszy”. Wiele osób uważało ją za przyjaciółkę i powierzało się jej modlitwie.
Zmarła 2 września 1970 roku w Bergamo.
MODLITWA
PRZEZ WSTAWIENNICTWO SŁUŻEBNICY BOŻEJ M. DOSITEI BOTTANI
Z PROŚBĄ O JEJ YFIKACJĘ
Wielbimy Cię, Panie, za to, że ofiarowałeś nam przez Matkę M. Dositeę Bottani świetlany przykład potęgi stwórczej Twojego Ducha. Prosimy Cię, abyś obdarzył chwałą także tu na ziemi Twoją służebnicę, która swoim ufnym życiem oddanym Tobie w miłości, mądrości i delikatności umacniana przez Eucharystię i Maryję rozsiewała dobroć w Duchu ośmiu błogosławieństw. Boże dopomóż nam, abyśmy kochali Cię ponad wszystko i daj nam,
jeżeli jest taka Twoja wola, łaskę o którą prosimy.
Amen
MODLITWA
PRZEZ WSTAWENNICTWO
SŁUŻEBNICY BOŻEJ M. GESUINY SEGHEZZI
Z PROŚBĄ O JEJ BEATYFIKACJĘ
Ojcze, który zechciałeś objawić wielkość Twojej Miłości w pokornym życiu Twojej służebnicy Matki M. Gesuiny Seghezzi, uczyń ją godną chwały, także tutaj na ziemi dla Twego uwielbienia i naszego uświęcenia. Pozwól także i nam doświadczyć miłości Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, źródła radości i pokoju. Napełnij nas Duchem miłości, abyśmy byli jak ona między braćmi obliczem Twojej dobroci. Amen.
